«Αν καβάλησα το καλάμι, μπορεί και να έγινε και να μην το πήρα είδηση», είπε ο Μάνος ΙωάννουΟ Μάνος Ιωάννου μίλησε με ειλικρίνεια για το ξεκίνημα στον καλλιτεχνικό χώρο και την διαχείριση της αναγνωρισιμότητας του.Ο Μάνος Ιωάννου, με συνέντευξή του στο περιοδικό ΟΚ! αν νιώθει ευνοημένος απαντά: «Ναι, είμαι τυχερός. Αποφοιτώντας από τη Δραματική Σχολή της Μαίρης Βογιατζή – Τράγκα πήγα στην πρώτη μο…
«Αν καβάλησα το καλάμι, μπορεί και να έγινε και να μην το πήρα είδηση», είπε ο Μάνος Ιωάννου
Ο Μάνος Ιωάννου μίλησε με ειλικρίνεια για το ξεκίνημα στον καλλιτεχνικό χώρο και την διαχείριση της αναγνωρισιμότητας του.
Ο Μάνος Ιωάννου, με συνέντευξή του στο περιοδικό ΟΚ! αν νιώθει ευνοημένος απαντά: «Ναι, είμαι τυχερός. Αποφοιτώντας από τη Δραματική Σχολή της Μαίρης Βογιατζή – Τράγκα πήγα στην πρώτη μου οντισιόν, σε εκείνη των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα, όπου με επέλεξαν για το «Φούστα Μπλούζα» στο θέατρο και ήμουν μόλις 20 χρονών. Ασφαλώς και νιώθω ευγνώμων με όσα μου έφερε εκείνη η πρώτη δουλειά. Είμαι τυχερός καθώς χρειάστηκε να πάω σε μόλις 4 οντισιόν. Ο Μιχάλης Ρέππας είναι μια σταθερά στη ζωή μου, ένας από τους λίγους που ξέρει τα πάντα για μένα, από σχέσεις, φιλίες, όνειρα, τα πάντα. Γενικά είναι ένας δικός μου άνθρωπος. Κάθε χρονιά πάω στο σπίτι του στην Επίδαυρο. θεωρώ πως ο Μιχάλης και ο Θανάσης είναι από τους μεγαλύτερους σύγχρονους συγγραφείς. Ακόμα και τώρα που βλέπω σε επανάληψη τις «Τρεις Χάριτες», μια σειρά του 1990, είναι σαν να τη βλέπω για πρώτη φορά – τόσο φρέσκια είναι».
Στη συνέχεια απάντησε για το πώς διαχειριζόταν την αναγνωρισιμότητά του: «Πάντα μιλούσα στον πληθυντικό και επέμενα σε αυτόν, αλλά κι εκείνοι ήθελαν – τουλάχιστον οι περισσότεροι – να τους μιλάω στον ενικό. Ούτε έλεγα τη γνώμη μου από εδώ και από εκεί. Πάντα τους άκουγα, Δεν είναι καβάλημα όταν σου έχουν δώσει αυτοί οι άνθρωποι το δικαίωμα να τους μιλάς. Αν καβάλησα το καλάμι, μπορεί και να έγινε και να μην το πήρα είδηση. Όταν σημαντικοί άνθρωποι του χώρου σού δίνουν σημασία, είναι τιμητικό και μπορεί να το πάθεις ασυναίσθητα. Όταν ρωτάνε τη γνώμη σου, ξαφνικά αναρωτιέσαι «μα είμαι τόσο σημαντικός που με ρωτάνε; Τόση σημασία έχει τι θα πω εγώ;». Ωστόσο, νιώθω πως δεν έχασα το μέτρο. Οι κολλητοί μου φίλοι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, οι ίδιοι τόσα χρόνια, οι περισσότεροι είναι μεγαλύτεροι μου, άνω των 50 χρόνων, όπως ο Κώστας Κόκλας, ο Τόνυ Δημητρίου και δύο ακόμη φίλοι ζωής».