Σταματίνα Τσιμτσιλή – «Έμαθα να βλέπω τις δυσκολίες σαν προκλήσεις»

Θα ήθελα να μας μιλήσετε για το ταξίδι της αυτοβελτίωσης.

Είναι μία συνεχής προσπάθεια, πιστεύω ότι δεν τελειώνει ποτέ. Δυστυχώς τα ερεθίσματα μας στη ζωή είναι τέτοια, που δεν μας βοηθούν στο να είμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Για να συμβεί αυτό, χρειάζεται καθημερινή προσπάθεια. Η μέθοδος της αυτοβελτίωσης είναι πολύ της μόδας αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Ο περισσότερος κόσμος όμως έχει μία εσφαλμένη αντίληψη για αυτήν καθώς πιστεύει ότι κάνοντας μαθήματα αυτοβελτίωσης ή θετικής σκέψης σχεδόν αμέσως θα αποκτήσει τη σχέση και τη δουλειά των ονείρων του ή οτιδήποτε άλλο επιθυμεί. Αυτό είναι μία ουσιαστική μετατόπιση του πως είσαι, του πως σκέφτεσαι και, αφού το πετύχεις, έρχονται τα αποτελέσματα.

Τι άλλαξε στη ζωή σας με τα μαθήματα αυτοβελτίωσης;

Πριν ήμουν ένας άνθρωπος που με την πρώτη δυσκολία αγχωνόταν και έκανε άσχημα σενάρια. Έμαθα πια να βλέπω τις δυσκολίες σαν προκλήσεις για να πάω παραπέρα, πιστεύοντας ακράδαντα ότι το κάθε πρόβλημα, το κάθε εμπόδιο που καλούμαι να αντιμετωπίσω είναι στην πραγματικότητα ένας ακόμα τρόπος για να γίνω καλύτερη, να εξελιχθώ. Άλλαξα το σκεπτικό μου. Έλεγξα πολύ τον παρορμητισμό μου, αλλά και την ένταση που ενδεχομένως να είχα ορισμένες φορές. Θεωρώ επίσης πως με βοήθησε πολύ στο να γίνω καλύτερη μαμά.

Σε τι επίπεδο; Εκφράζεστε διαφορετικά στα παιδιά σας; Μεταφέρετε με άλλον τρόπο τις αγωνίες σας;

Έμαθα να είμαι πολύ πιο υπομονετική. Για παράδειγμα, μπορεί να ρωτήσω τα παιδιά μου αν έχουν διαβάσει και να μου απαντήσουν θετικά και στην πραγματικότητα αυτό να μην είναι αλήθεια. Εκείνη τη στιγμή δεν πρέπει να αντιμετωπίσεις το παιδί ως ενήλικα. Απαιτεί μία ισορροπία. Να του εξηγήσεις με γλυκό τρόπο το σωστό και το λάθος, χωρίς να εκνευριστείς. Με τα παιδιά μου έγινα καλύτερος άνθρωπος.

«Σαμποτάρετε» ποτέ εσείς η ίδια τον εαυτό σας;

Γενικώς, επειδή πιστεύω πολύ στον Θεό, ακόμα και τις περιόδους που αγχωνόμουν και έβγαζα πιο εύκολα σενάρια με αρνητική πρόγνωση, δεν το έπραττα. Επειδή η πίστη είναι ένα λιμάνι για μένα, με την προσευχή ηρεμούσα και δεν έφτανα στο σημείο να βάζω παγίδες στον εαυτό μου, να με «σαμποτάρω». Πάντα κατάφερνα με έναν τρόπο να βρίσκω τον δρόμο μου τελικά.