Αγαπημένη μου κόρη, ο ρόλος της γιαγιάς δεν είναι το babysitting. Με είπες «εγωίστρια». Μπορεί και να είμαι.
Αγαπημένη μου κόρη, ο ρόλος της γιαγιάς δεν είναι το babysitting. Με είπες «εγωίστρια». Μπορεί και να είμαι.
Οι μέρες που ξυπνούσα αλαφιασμένη, στις 06:40 για να σε ντύσω, να σε χτενίσω, να σου φτιάξω πρωινό και να σε πάω στο σχολείο μοιάζουν με ένα μακρινό όνειρο.
έναν ρόλο μαγικό που έζησα χάρη σε εσένα, αυτόν την μάνας
Μια φροντίδα που ταξίδευε 400 χιλιόμετρα σκεπασμένη με αλουμινόχαρτα, σε κεσέδες από φέτα και κουτιά από φυτίνη, μια φόρμα κέικ τυλιγμένη σε μεμβράνη και ένα φακελάκι με ένα μικρό χαρτζιλίκι
γιορτάσαμε τη νέα σου ζωή με μια σεμνή τελετή όπως την ήθελες
αλλά δεν ήθελα να γίνει αυτό συνήθεια, δεν μου άρεσε το επιβεβλημένο του πράγματος και το είχα ξακαθαρίσει
σε βάφτισα Μυρσίνη, γιατί μου είχε κολλήσει από ένα μυθιστόρημα κι ας ήθελε η μάνα μου να σε βγάλουμε Ιζαμπέλα και να σε φωνάζουμε Λέλα, αν είναι δυνατόν
Έγινα πάλι μάνα, χωρίς τις απαιτούμενες αντοχές
Αγαπώ τα εγγόνια μου, αλλά αγαπώ και εμένα
Γράφει η Γιαγιά Κατερίνα