Με αφορμή την τρίτη σεζόν της σειράς «Τα καλύτερα μας χρόνια» παραχώρησε η Κατερίνα Παπουτσάκη συνέντευξη στο περιοδικό 7 Μέρες Tv. Μέσα σε όλα, μάλιστα, η αγαπημένη πρωταγωνίστρια αναφέρθηκε στην τηλεοπτική συνεργασία με τον αείμνηστη Θανάση Βέγγο και την σκηνή που είχαν μαζί στη σειρά «Έχω ένα μυστικό».Έχετε συμμετάσχει σε μερικά από τα πιο δημοφιλή σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης με σπουδαίους …
Με αφορμή την τρίτη σεζόν της σειράς «Τα καλύτερα μας χρόνια» παραχώρησε η Κατερίνα Παπουτσάκη συνέντευξη στο περιοδικό 7 Μέρες Tv. Μέσα σε όλα, μάλιστα, η αγαπημένη πρωταγωνίστρια αναφέρθηκε στην τηλεοπτική συνεργασία με τον αείμνηστη Θανάση Βέγγο και την σκηνή που είχαν μαζί στη σειρά «Έχω ένα μυστικό».
Έχετε συμμετάσχει σε μερικά από τα πιο δημοφιλή σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης με σπουδαίους ηθοποιούς, μεταξύ αυτών και ο μεγάλος Θανάσης Βέγγος με τον οποίο συναντηθήκατε στη σειρά «Έχω ένα μυστικό». Είχατε την τύχη να είστε παρούσα στην τελευταία σκηνή του. Τι έχετε κρατήσει από εκείνον;
Αχ, ήταν μαγική αυτή η σκηνή. Από τον Θανάση Βέγγο έχω κρατήσει το χαμόγελο του, την μεγάλη του αγκαλιά, τη διαθεσιμότητα του, την λαχτάρα του να έρθει στη δουλειά. Τη λαχτάρα του για τη ζωή, γενικότερα. Ήταν σπουδαίος άνθρωπος. Μαζί με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Θεωρώ ότι είναι δύο σημαντικές προσωπικότητες και νιώθω ευγνώμων που συναναστράφηκα μαζί τους. Τον Βασίλη Διαμαντόπουλο τον γνώρισα όταν είχα πάει στο εργαστήρι του για να δω αν μπορούσα να γίνω ηθοποιός. Ή για να καταλάβω αν αυτό που σκεφτόμουν και αγαπούσα, σχεδόν από μωρό, ήταν κάτι που μπορούσε να υλοποιηθεί ή αποτελούσε απλώς μια παιδική μου φαντασίωση. Έτσι τον γνώρισα. Νιώθω πολύ τυχερή που συναντήθηκα με αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή μου.
Είπατε πριν για τον Θανάση Βέγγο ότι η τελευταία του σκηνή ήταν μαγική. Θα θέλατε να μας την περιγράψετε…
Ήταν μια σκηνή που τα παιδιά αποχαιρετούσαν τον θυρωρό της σχολής του Εθνικού. Του κάναμε μια αγκαλιά και ήταν πολύ η σκηνή και σεναριακά. Εγώ είχα πλαντάξει στο κλάμα, διότι διαισθανόμουν κάπως ότι μπορεί και να ήταν η τελευταία του σκηνή. Ακόμα και τώρα, όποτε το σκέφτομαι, νιώθω μεγάλη φόρτιση.