Όπως απαντάει ο ίδιος στην ανάρτησή του, όπου έχει ανέβει ψηλά σε ένα δέντρο, δεν είναι μόνοι, «το 98% των ανθρώπων που κατοικούν σε όλη τη γη (κι εγώ μαζί), νιώθουμε το ίδιο».
Αναλυτικά η ανάρτηση του Θανάση Ευθυμιάδη:
«”Περνάω μία δύσκολη περίοδο.
Όλα γύρω μου αλλά και μέσα μου, αλλάζουν και δεν ξέρω πλέον ποιον να εμπιστευτώ”.
Τελευταία, το ακούω συχνά και το διαβάζω σε πολλά μηνύματα σας.
Όσοι το νιώθετε λοιπόν, παρακαλώ μην αισθάνεστε μειονότητα γιατί το 98% των ανθρώπων που κατοικούν σε όλη τη γη (κι εγώ μαζί), νιώθουμε ΤΟ ΊΔΙΟ.
Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, θέλει μεγάλη αναισθησία, για να μπορείς μόνιμα να αδιαφορείς.
Η τεχνολογία , μας ενημερώνει αμέσως, για κάτι που συμβαίνει στην άλλη πλευρά του πλανήτη.
Μία διαρκής πληροφόρηση για γεγονότα που θα μας γεμίσουν με οργή – απογοήτευση- θλίψη.
Δηλαδή, με φόβο.
Ξέρουν πολύ καλά, τι και γιατί το κάνουν.
Όμως, όπως έλεγε και η γιαγιά μου:
* Αυτοί, τη δουλειά τους
κι εσύ, το δρόμο σου *
Τα όπλα που έχω για τον φόβο, είναι:
α) η προσευχή μου.
β) οι φωνές των προγόνων μου.
Με απίστευτη γενναιότητα κατάφεραν και επέζησαν από γενοκτονίες- ξεριζωμούς- παγκόσμιους πολέμους- κατοχή- εμφύλιο πόλεμο και πείνα, για να μπορώ εγώ σήμερα να αναπνέω ελεύθερα και να βλέπω τα παιδιά μου.
Δεν δικαιούμαι να λιγοψυχίσω μπροστά σε τίποτα.
Και γ) η προσωπική μου επαφή με την φύση.
Αν λοιπόν “περνάω μία δύσκολη περίοδο”, φροντίζω να έχω συχνή επαφή με την φύση (βουνά, θάλασσα, ποτάμια, λόφοι, ή ακόμα και στο παρκάκι της γειτονιάς).
Η φύση, μου υπενθυμίζει το φυσιολογικό.
Τους κύκλους τής ζωής.
Μετά τον χειμώνα, έρχεται η άνοιξη. Όποιος, καρτερικά, υπόμεινε τις δυσκολίες τού χειμώνα, θα ανταμειφθεί την άνοιξη με λουλούδια.
Με βοηθάει να αντιληφθώ ότι οι αλλαγές που γίνονται μέσα και γύρω μου, μπορεί να είναι για Καλό.
Μπορεί να είναι για Καλό, το να γίνει ένα “ξεκαθάρισμα”.
Γυρίζω μετά στην καθημερινότητα τής πόλης και παρατηρώ προσεκτικά όλους. Κρατάω αυτούς που χαίρονται με τη χαρά μου και με συμπονούν στον πόνο μου.
Αυτούς εμπιστεύομαι».
