Τάσος Ιορδανίδης – «Τον άνθρωπο σου, πρέπει να τον κρατάς πολύ σφιχτά από το χέρι»
Για την θεατρική παράσταση που έγραψε εν μέσω καραντίνας, στην οποία πρωταγωνιστεί μαζί με τη σύζυγό του, Θάλεια Ματίκα μίλησε στο «Βήμα» ο Τάσος Ιορδανίδης.
«Θέλω να σου κρατάω το χέρι» στο Αλφα – Ληναίος- Φωτίου. Μια παράσταση δημιούργημα δικό σας, που προέκυψε κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Αυτή η περίοδος του εγκλεισμού ήταν μια αφορμή για να ψάξουμε τους εαυτούς μας και τις σχέσεις μας;
Όντως το έργο αυτό το έγραψα μέσα στην καραντίνα και βγήκε αβίαστα εξαιτίας των εμπειριών που έχω σε αυτά τα 14 χρόνια κοινής πορείας με τη σύζυγό μου. Αισθανόμαστε ευγνώμονες που σε μία τόσο δύσκολη κατάσταση έχει βρει ανταπόκριση στον κόσμο. Η περίοδος του εγκλεισμού ήταν μία περίοδος που μπορούσαμε να επαναπροσδιορίσουμε πράγματα. Να βρούμε πάλι το κέντρο μας ή αν δεν το είχαμε βρει, να εστιάσουμε στο να το βρούμε. Σίγουρα ένα πράγμα στο οποίο εστίασα σε όλη αυτή την περίεργη κατάσταση που βιώσαμε, και που κακά τα ψέματα δεν έχει τελειώσει ακόμα, είναι ότι η μοναξιά δεν παλεύεται πολλές φορές. Αν έχεις βρει τον άνθρωπό σου, χρειάζεται να τον κρατάς πολύ σφιχτά από το χέρι και να προσπαθήσεις να απαλύνεις τα όποια προβλήματα ενδεχομένως υπάρχουν. Να παλέψεις για αυτή τη σχέση.
Η παράσταση διανύει μια επιτυχημένη πορεία. Ποια στοιχεία πιστεύετε ότι κέντρισαν το ενδιαφέρον του κόσμου για το έργο αυτό;Πηγαίνουμε πολύ καλά. Φαίνεται ότι η παράσταση κάτι έκανε στον θεατή. Έχω ακούσει πολύ συγκινητικά πράγματα. Άλλοι μας λένε ότι ήρθαν για να σώσουν τον γάμο τους, άλλοι ότι ταυτίζονται συναισθηματικά, ότι αναγνωρίζουν πολλά στοιχεία του εαυτού τους στο ζευγάρι αυτό. Αλλά αυτό που μας έχει προκαλέσει τεράστια συγκίνηση με τη Θάλεια (σ.σ.: Ματίκα), γιατί είμαστε και γονείς, είναι ότι βλέπουμε στο κοινό παιδιά 18-20 ετών. Οταν τους ρωτάμε γιατί επέλεξαν να δουν την παράσταση, γιατί εμείς μιλάμε για δύο μεσήλικες, απαντούν ότι εκείνα έχουν υπάρξει το τρίτο μάτι στη σχέση των γονιών τους. Όπως μου είπε και ένας πιτσιρικάς τις προάλλες, “εμείς είμαστε αμεσότατα εμπλεκόμενοι. Γιατί εισπράτταμε όλο αυτό που ενδεχομένως συνέβαινε ανάμεσα τους, αλλά δεν είχαμε τη δύναμη να κάνουμε κάτι για να το λύσουμε. Μεγαλώσαμε με αυτές τις εμπειρίες ζωής”. Είναι ένα κοινό που δεν είχα φανταστεί ότι θα αγγίξει η παράσταση.