Άκρως συγκινητική και εξομολογητική η Πέγκυ Ζήνα. Η αγαπημένη τραγουδίστρια σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις της αναφέρθηκε στη δύσκολη περίοδο που είχε χάσει τον μπαμπά της και πώς ο ρόλος της Άννας Βίσση τη βοήθησε να διαχειριστεί το πένθος της. «Στα 12 με 15 μου αρρώστησε ο μπαμπάς από την επάρατη νόσο. Την παλεύαμε με πολύ καλή ποιότητα ζωής, δόξα τω Θεώ. Αυτό όμως δεν μου έδωσε την πολυτέλ…
Άκρως συγκινητική και εξομολογητική η Πέγκυ Ζήνα. Η αγαπημένη τραγουδίστρια σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις της αναφέρθηκε στη δύσκολη περίοδο που είχε χάσει τον μπαμπά της και πώς ο ρόλος της Άννας Βίσση τη βοήθησε να διαχειριστεί το πένθος της. «Στα 12 με 15 μου αρρώστησε ο μπαμπάς από την επάρατη νόσο. Την παλεύαμε με πολύ καλή ποιότητα ζωής, δόξα τω Θεώ. Αυτό όμως δεν μου έδωσε την πολυτέλεια να κάνω την επανάστασή μου, γιατί είχαμε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα μέσα στο σπίτι. Δεν έκανα ποτέ την επανάστασή μου.
- Δεν θυμάμαι ως έφηβη να υπήρχε μία περίοδος όπου δεν μπορούσα να συνεννοηθώ με τη μαμά μου, όπου ήμουν το αντιδραστικό παιδί. Το πιάνο ήταν ο τρόπος για να ξεσπάσω, ακόμα κι όταν έχασα τον μπαμπά μου. Θυμάμαι τότε, μάλιστα, έπαιζα στο πιάνο με τις ώρες. Η μαμά μου ντρεπόταν, μου έλεγε: παιδί μου, έχουμε πένθος, δεν είναι ωραίο. Της απαντούσα ότι είναι το μόνο που μπορώ να κάνω μέχρι να περάσει λίγο το πένθος», είπε στο InStyle και συνέχισε: «Τραγουδούσα τους Δαίμονες, τη ροκ όπερα του Νίκου Καρβέλα. Είχε κι έναν θυμό σε αρκετά σημεία, είχε ένα κακό που προσπαθούσε να ξορκιστεί. Και κάποιες θλιμμένες μπαλάντες, ειδικά στο τέλος, με τις απώλειες που είχε το έργο. Καμιά φορά λέω στην Άννα Βίσση: δεν ξέρεις μωρέ εσύ γιατί σε αγαπάω και τι σημαίνεις για μένα», είπε η Πέγκυ Ζήνα.